Welkom bij mijn eerste blog. Bloggen heb ik ooit gedaan maar dat was anders, die waren anoniem. Het enige naar mij te herleiden levende wezen in die verhalen is hond Saar. Lekker veilig. Waarom ik nu wel schrijf? Omdat ik een verhaal te vertellen heb. Soms schrijf ik over mijn eigen ervaring maar ook verhalen van anderen die de moeite waard zijn, lees je hier terug. Verhalen die inspireren en mij aan het denken hebben gezet omdat het een onderwerp is dat ertoe doet in mijn ogen. Of waarvan ik weet dat mensen er mee worstelen.
Die onderwerpen zijn breed. Over zzp’en, geweldloze communicatie, over trofeeën, relaties, sollicitatiegesprekken, balans in van alles en nog wat, samengestelde gezinnen, social media, inspirerende mensen, ADHD, burn-out en natuurlijk ook over Haptonomie en NLP. Ik zou me zelfs zo voor kunnen stellen dat het weleens per ongeluk over eten kan gaan. Ik vind voeding enorm inspirerend namelijk.
Anne
Schrijven heb ik altijd al fijn gevonden. Al sinds 1986, toen ik op school het Dagboek van Anne Frank las, hou ik een eigen dagboek bij. Zonder vaste frequentie schrijf ik de afgelopen 30 jaar lekker van me af. In plaats van Kitty, zo heette het dagboek van Anne Frank, heb ik mijn dagboek toen Anne genoemd. Tot op heden zijn al mijn berichten dus gericht aan Anne. Ergens eind jaren ‘80 schreef ik dat ik echt van Anne hou. Dat ik niet weet wie ze is maar dat ik me gewoon altijd voorstel dat het iemand is die er onvoorwaardelijk voor me is, altijd van me blijft houden en aan wie ik alles kan vertellen. Willen we niet allemaal zo iemand?
Relativerend
Kenmerkend is dat het altijd over de dingen gaat die er op dat specifieke moment voor mij werkelijk toe doen. Het is hilarisch en soms ook erg roerend om terug te lezen. En ook weleens verhelderend voor mezelf: o zat dat toen zo. En nu ik zelf een dochter heb in de puberteit en ik zo nu en dan met mijn handen in mijn haar zit bij de zoveelste puberactie in huis, is het soms heerlijk relativerend voor mijzelf om even mijn eigen dagboek erbij te pakken uit de tijd dat ik zo oud was als zij nu is.
Marilyn Monroe
Mijn eerste dagboek begon ik in een Marilyn Monroe schrift. Daar had ik er vier van, gekocht bij de kantoorboekhandel op de Groenmarkt in Zutphen, van mijn eigen zakgeld. Met een prachtige vulpen (met dank aan de Vrije School) schreef ik zonder vaste frequentie al die schriften vol. Toen ze op waren, werd het lastig. Internet was er nog niet en ik had er een sport van gemaakt om iedere kantoorboekhandel in te lopen om te zoeken naar mijn Marilyn Monroe schriften zodat ik verder kon schrijven. Nergens te bekennen. Ik begon in een Snoopy schrift maar eigenlijk lukte me dat niet.
Jeugdsentiment
Toen ik eenmaal studeerde en in 1996 aan het Julianapark in Tilburg woonde met schuin aan de overkant een stoffige kantoorboekhandel, liep ik naar binnen en ja hoor: daar lagen de schriften. Na 10 jaar zoeken, was ik als een kind zo blij. Ik heb het schap leeg gekocht en kon weer heel wat jaren vooruit. In de loop der jaren van de hele volgeschreven reeks slechts één dagboek kwijtgeraakt. Vreselijk. Marilyn Monroe hield stand tot 2012. Toen ben ik noodgedwongen overgestapt op Moleskine schriften. Voelt inmiddels ook goed. Dat kan natuurlijk ook komen door de leesbril op mijn neus en de eerste grijze haren die ik heb gespot. Maar mijn tik is nog niet helemaal over. Heb een paar jaar terug toch nog vijf Marilyn Monroe schriften gevonden die nu leeg wachten op hun beurt. Kinderachtig? Nee hoor. Dat heet sentiment. Daar hou ik van.
Geen frequentie
Deze blogs zullen in de verste verten niet lijken op de inhoud van mijn dagboeken. En dat houden we ook zo. Maar ik hoop wel dat ik op deze plek zo nu en dan wat kan relativeren. Soms een hart onder de riem kan steken, thema’s kan benoemen die je uitnodigen om te voelen hoe dat bij jou zit. Eigenlijk is dat al genoeg. Iemand bereiken die ik een klein beetje verder kan helpen door te vertellen over mijn eigen ervaring. Dat is genoeg. Aan frequentie doe ik niet. Dat weet Anne ook. Ik schrijf als er wat te melden is. We zullen zien hoe vaak dat zal zijn. Volg me op Facebook of Twitter om mijn nieuwe blogs meteen te lezen!