Traditioneel vieren wij in mijn familie Kerstavond. Alle overige Kerstdagen zijn vrij voor alle andere dinertjes maar sinds mijn allereerste herinnering is dit de enige avond die vast geboekt staat. Dit doen we met vele generaties: kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van mijn grootmoeder van mijn moeders kant en van haar twee zusters. Vrijwillig. Kun je er eens niet bij zijn, dat komt sporadisch voor, dan is dat nooit een punt. De drie gezusters Van Hengel zijn inmiddels allemaal niet meer in leven maar op deze avond komen we samen om bij te praten en lekker te eten. Ook mijn tieners verheugen zich op deze traditionele Kerstavond. Ze staan nog steeds bewonderend naar het kerstdorp te kijken en vergapen zich aan de gedekte tafel met steeds meer borden. Ze hebben inmiddels allemaal een plekje aan de ‘volwassenen’ tafel.
Dit jaar maakte ik het voorgerecht. Ik koos voor coquilles met curry-limoenboter, een heerlijk recept van Janneke Vreugdenhil. En omdat kerstavond op zondagavond viel, reden we al op zaterdag naar Brabant om mijn ouders te helpen met tafels op te bouwen en bij te kletsen. Zo vaak zien we elkaar niet en we blijven zelden logeren vanwege de beestenboel thuis.
Littekens
Nu hadden we alle tijd en zo zaten we op zaterdagavond met drie generaties aan tafel toen het gesprek plots kwam op littekens. En omdat we allemaal wel een litteken hebben met een verhaal, besloten we elkaar om de beurt te vertellen waardoor het litteken is ontstaan. Auto ongelukken, betonmolens en boorgaatjes van biopten om het zeldzame syndroom van Henoch Schönlein te diagnosticeren. Maar ook vaders die per ongeluk over de handen van hun zoon schaatsten. Ieders verhaal passeerde de revue en iedereen luisterde met volle aandacht naar elkaar.
Reflectie
Na dit rondje waren we nog helemaal niet uitgepraat en besloten we spontaan een volgend rondje te maken waarin we elkaar vertelden waar we spijt van hebben of wat we met de kennis van nu liever anders hadden gedaan. Ook al kennen we elkaar allemaal goed, het was roerend en verrassend wat er op tafel kwam. En bijzonder om te zien dat we allemaal de ruimte kregen om ons eigen verhaal, opgetekend door onze eigen bril, te vertellen. Er werden vragen gesteld en zo hier en daar werd een traan gelaten.
Waardering
Tot slot maakten we een laatste ronde en vertelden we aan onze linker en rechter buur aan de ronde tafel wat we het meest waardeerden in de ander. Ook mijn puberkinderen voelden van binnen en kwamen met liefdevolle complimenten voor elkaar. Prachtig verwoorde gevoelens kwamen ter tafel. De lieve en bevestigende woorden aan elkaar hebben we in onszelf opgeslagen. Vol bewondering voor wat er was gebeurd, vielen mijn lief en ik die avond in slaap.
Kerstgedachte
De volgende dag trok ik mijn zoon uit zijn YouTube-wereld voor een wandeling. Achter in de weilanden kon hij zijn zelfgekochte categorie 1 vuurwerk knallertjes afsteken. Die leken zelfs op Saar geen indruk te maken. Ineens vanuit het niets zei hij op de terugweg: “wat was dat een bijzondere avond gisteren hè mam?”. En dat was het. Kwetsbaarheid tonen en uitspreken. Anderen waarderen en samen durven te reflecteren op onszelf. Zomaar uit het niets aan een intieme tafel. Als ik dan denk aan een kerstgedachte, dan was dat eigenlijk wat wij spontaan aan elkaar hebben gegeven. Kerstmis begon dit jaar voor ons al op de 23ste. Ik wens jou gezellige kerstdagen met je geliefden!